"Ex tempore"

Ήταν το πλήρωμα του χρόνου που φοβόμουνα
Δυο σταγόνες εκδίκηση
Δυο μεζούρες αγάπη
Μια ιδέα δάκρυα…
Ανακίνησε με χάρη…
Έτοιμο το ξόρκι της λήθης
Να το καταπιώ να τρυπήσει τα σωθικά μου
Μέχρις εσχάτων θα το πιω
και θα σέρνω χορό κοσμογονικό.
Κι όταν η ύλη μου λιώσει
θα λικνίζομαι πάνω της
-διάφανη φιγούρα-
-γυμνή εταίρα-
-αθώα παρθένα-
μέσα στην καινούρια μου φύση
Κι όσοι απορούν που χάθηκα
ας κοιτάξουν
-σ’ ένα κοχύλι-
-στο πρωτοβρόχι τα’ ουρανού-
-στο αγκάθι ενός ρόδου-
Γιατί τ’ αερικά σπίτι δε γνωρίζουν κι όλα σπίτι τους είναι…