Σχεδόν αντανακλαστικά πλέον το κεφάλι μου κινείται…αριστερά…δεξιά…
Το όπλο εκπυρσοκροτεί και αντιδραστικά το κρανίο απαντά με μια κίνηση βεβιασμένη προς την αντίθετη πλευρά…μπουμ!
Ποιος αδένας να κρατήσει πια τα δάκρυα μου…όταν το τέλος μου είναι τόσο κοντά που μου κρατά το χέρι?
Ένα…δύο…τρία…μετράω προβατάκια να ξορκίσω την κατάρα μου…
Πατέρα…πατέρα…τι μου έκανες?? τι μου έκανες?
Σήμερα έβαψα μαύρα τα μαλλιά μου…και με συνάντησα νεκρή στον καθρέφτη όπως με άφησα. Μια γνώριμη νεκρή φιγούρα να μου γνέφει…
«γύρισες?» μου είπε.
Δεν απάντησα. Έσβησα το φως και βγήκα απ’ το δωμάτιο
Πλέον κλαίω βουβά…πλέον ζω βουβά…πλέον, πίνω βουβά…
μπερδεύω χρόνους και γραμματικές…(άλλωστε δεν υπάρχουν…)
Φωνές…εκατομμύρια φωνές μου υποδεικνύουν το δρόμο.
Χορεύω…εξαντλημένη, αλλά χορεύω…για τον καλό μου.
Κουράστηκα όμως. Από πού να αντλήσω ενέργεια πατέρα?
Μπαμπά, εγώ το ουίσκι μου το πίνω σκέτο. Να με καίει, να ξεχνιέμαι.
…Μπουμ!!
Κόκκινες πιτσιλιές στον τιρκουάζ καναπέ μας…βγάλτε τον στο μπαλκόνι να φανεί η παρθενιά μου! Βγάλτε τον και φωνάξτε το σε όλους!
…Πως έφυγα αθώα όπως ήρθα. Απλά δεν άντεξα…
«Μετουσιώνω τον πόνο μου σε σκέψη»… «Μετουσιώνω τον πόνο μου σε πόνο»…
…και φτύνω το παρελθόν μου που μόνο να με πονάει ξέρει…
ΜΠΟΥΜ!!!...(μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη…)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου