ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ...

Είναι κάποιοι που καταθέτουν μόνοι
παρέα με νεκροκεφαλές και soundtracks,
παρέα με σκιές από κεριά οικεία και φώτα θολά σαν την ψυχή τους.
Είναι κάποιοι που σαν ακουμπήσεις τα μάτια τους σφαδάζουν από πόνο…όχι γιατί πονούν…
Πιότερο είναι που είναι που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι εδώ, ακόμα…
Φιγούρες άγνωστες στο φως που τις ορίζει.
Τόσο που καμπουριάζουν την ευθυτενή άλλοτε φιγούρα τους ή την ορθώνουν απ’ τό χώμα περήφανη…
Δεν τους καταλαβαίνεις…
Τρέχουν από δω κι από κει σαν τα μυρμήγκια.
Συγχνωτίζονται με σαπρόφυτα και μύκητες
κι όταν ο καιρός προστάξει γίνονται σπόροι.
Είναι κάποιοι γίγαντες που κομπάζουν πιότερο από ότι η ραχοκοκαλιά αντέχει. Να δουν πάρα έξω (πιο μέσα;)
Είναι κάποιοι κακόμοιροι με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια (τι κι αν τα βάφουνε; Πατούν το μαύρο, στο μαύρο της ύπαρξής τους).
Είναι κάποιοι δαφνοφορεμένοι ηγέτες στο 2x2 δώμα τους. Απέραντο κελί του μυαλού, του ορίζοντά τους.
Είναι κάποιοι που παρακαλούν για θάνατο και σημαδεύουν το κορμί τους με κώδικες θανάτου, για να τους βρει όταν αποφασίσει να βγει περίπατο στα εγκόσμια.