ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Αρχέγονή μου υπόσταση που περιπλανιέσαι;
Σε ποια σκοτεινά υπόγεια πασχίζεις να κρυφτείς;
Σε ποια γωνιά μαζεύτηκες περιμένοντας τη λεία σου;
Σε καλώ!
Σε προστάζω με φωνή τρεμάμενη απ’ την επιθυμία να επιστρέψεις.
Άνοστες στάλες χρόνου οι μέρες μου δίχως εσένα
Τι κι αν προσπάθησα να εφαρμόσω τη σάρκα μου στο είδωλό μας
μισά είδωλα σε χρυσούς καθρέφτες αντίκριζα.
Θα βγω να σε γυρέψω!
Σκιά του εαυτού μας, αστραπή μέχρι την αντίπερα όχθη θα γίνω
ώσπου να σε σφιχταγκαλιάσω ξανά
να μπολιάσεις τη γνώση σου μέσα μας
κάτω από ανάγλυφες πανσέληνους
Κι εκεί, σε προκρουστικές τράπεζες
θα υπομείνω την εκ(σ)τασή μου με το όπιο που θα στάζεις μέσα μου.
Και θα λαχταρίσω το «σπόρο του ροδιού» ως άλλη Περσεφόνη
Και από Μάνα θα γίνω Κόρη
για να ξαναγίνω Μάνα
και ν’ αγαπήσω τ’ όνομά μου ακόμα κι αν δεν προφέρεται απ’ τα χείλη του.
Ήταν κατάρα να θυμάσαι το αύριο.
Επικείδιος στην προσμονή.
Προσμονή μιας απόκοσμης μέρας,
της επερχόμενης νύχτας.
Νύχτες…
Νύχτες που αγάπησα
Νύχτες που ξοδεύτηκα
Νύχτες που μας προσμένουν με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτά πόδια.
Θα βγω σε λίγο…
Λυπήθηκα τα μάτια μου που στέγνωσαν από στιγμές.
Λύκε, λύκε είσαι εδώ;